آنچه که از تعریف استناد تصویری بر می آید، گذر زمان نه واقعیتی تلخ و پوچ است ونه سرخوشی و بلاهت.مستند تصویری تنها به درک زمان و مکانِ لحظه ثبت و روابط میان آن اشاره دارد. و اما با خوانشی متفاوت ، دوربین به بی سمت ترین شکل ممکن از تعریف دوباره تاریخ سر باز میزند و در جهت آشنایی زدایی از سوژه ،نشانه می رود. به سوی طول وعرض روزمرگی آدمیان که تاملی برآن وهیچ دغدغه ای درجهت برهم زدن قوانین روزمره خود ندارند. و این همان نقطه ای است که در قاب تصویر عکاس با به هم ریختن نظام روزمره زمانه ، و در جهت نگرشی نو و معاصر، تصویر مستند "نوع دیگر می تواند باشد " راخلق میکند و شاهدی می شود برای آیندگان...

آرمان استپانیان 1396

What emerges the definition of visual citation is that the passage of time is neither a bitter-absurd reality, nor euphoria or stupor. The Documentary only refers to the time and place of the moment and the relationship between them. But from another perspective, the camera neutrally refuses to redefine the history and aims towards defamiliarization from the object. Towards the length and width of human’s daily routines, who doesn’t even think about changing them. And that’s exactly the point, which in the photographer’s frame by changing quotation’s regularity, heading to a contemporary and new point of view, creates the “it can be different” documentary and will be a witness for the posterities…

Arman Stepanian 2017