حافظ را اینجا می شود در همه جا یافت. از زبان یک حافظ شناس شنید؛ در نگاه یک کودک یا پیر دید؛ با دم به شش ها کشید و در بازدم آه کشید؛ در پیاله سر کشید و روی هر سنگ و سطحی لمس کرد. حافظ جایی قبل تر از حافظ بر دار هامان چله کشیده و رج به رج بر پود ها مان نشسته. حافظ را خوانده و ناخوانده می دانیم؛ حرف می زنیم؛ می نویسیم. از شما بپرسم: در خاک و آب و هوای اینجا، حافظ کجا هست که نیست؟ غزل هایش را کجا نیابیم؟ در کدام خلوت نجوییم؟ با کدام باده ننوشیم؟ با کدام نغمه نشنویم؟
 در هیاهوی شهر به نجوایی صداهامان را می رباید و در سکوت، تنها پژواک صدایش جاریست...

می سم نژادرسولی، بیستم مهر ماه، در سال روزِ حافظ