انسانها علیرغم نیازِ باطنی که به عشق ورزی و رشد و شکوفایی وکمک در کنار یکدیگر دارند تا بارِ مشکلاتِ زندگی را همه با هم بر دوش کشند، اما متاسفانه جامعه به سویی میرود که انسانها به تدریج با خود و دیگران بیگانه می شوند و همچون مجمع الجزایری بزرگ در دریا اما جدا از هم علیرغم همه مشکلات و درگیریهای شخصی فقط با حضور فیزیکی و بدون احساس در کنار یکدیگر زندگی مسالمت امیزی را دارند.