یحیی دهقانپور  مجموعه عکسی برای برای بهاریه خود انتخاب نموده که اغلب آنها در کتابی با عنوان "کوهپایه" که در سال 1372 به چاپ رسید منتشر شده اند و  مجموعه ای از دیده های عکاس در گذشت و گذار در مناطق تفریحی کوهپایه های تهران: امامزاده داوود، درکه، دربند و فرحزاد و برخی نقاط دیگر در کشور هستند.
این مجموعه در سالهای آغازین دهه شصت شکل گرفته که این تقارن زمانی خود نمایانگر وجه دیگری از وضعیت عکاسی در ایران در سالهای اوج جنگ و در میانه  تغییرات بنیادین اجتماعی است. نتیچه گزارشگری و ثبت بی واسطه سلائق و عادتهای مردم است، که یادآور زمانی ساده تر و خوش تر نیز هست، زمانی که زندگی به پیچیدگی و سردرگمی که امروزه شاهد آن هستیم، نبود. زمانی پیش از تراکم و ازدحام و انفجار جمعیت، که خود نکته در خور تاملی دیگر در این مجموعه است که در عین این که تصاویر رد حضور جمعیت را به دوش می کشند ولی اثری از همان جماعت هم در تصاویر دیده نمی شود.
یکی از نکات جذاب برای هنرمند که در شکل گرفتن مجموعه تاثیر به سزا داشته، برخورد بی تکلف و ساده صاحبان این مشاغل در معرفی شغل و خدماتشان بوده. نقاشی هایی اغلب کودکانه از کالاها و خدمات، در کنار نیاز ساده برای تزیین دیوارها، بسیاری از این دیوارها را پر کرده بودند و در غیاب نشانه های شهری اغلب مسیر راه را هم نشان میدادند. تناقض آشکار این نقاشی های ساده و بسیار دوست داشتنی در برابر کج سلیقگی و سبکهای تصنعی و باسمه ایی که امروزه دقیقا" در همین فضاها مورد استفاده قرار می گیرند نشانده تغییرات زیادی است که در سه دهه گذشته در جامعه ایرانی رخ داده.
بازیگوشی و بذله گوئی بخشی مهم از روش و رویگرد هنری یحیی دهقانپور است که در این مجموعه کاملا" مشهود است.جستجوی مداوم، مشاهده و ثبت زندگی، و وفاداری به اصول عکاسی مستند اجتماعی وجه دیگر این آثار هستند.
در یکی از دشوارترین برهه های تاریخ معاصر ایران، این نمایشگاه دعوتی است صادقانه به سادگی، امید و وعده بهار.