“معنای هنر” اگر  یک چنین پدیده‌ای اساسا وجود داشته باشد مجموعه‌ای‌ست از استنباطات، تعلقات خاطر و سابقه‌ی ذهنی؛ بخشی از این تعریف به هنرهایی مرتبط‌‌ست که هویت حکمی آن‌ها از سنت می‌آید. امیر سقراطی به واسطه‌ی وجه پژوهشی حرفه‌ای که با آن شناخته شده -نویسندگی هنر- مجبور بوده نسبت به اشکالی از سنت‌ دلبسته بماند و هر چند تلاش کرده نتوانسته این دلبستگی را لابلای کنش نقاشانه پنهان کند؛ این تعلق را می‌شود در ارجاع به جغرافیای چاپ‌های سنگی و اقسام متنوعی از تصویرسازی هزلی مشاهده کرد؛ همانطور که علی نصیر نیز نوشته است: طراحی‌های سقراطی معجونی از درهم‌آمیختگی جهان طنز و نگرانی‌های ناشناس و دیرین‌ست. نگرانی ناشناس- یا تاسیان– که نصیر به آن اشاره دارد نسل‌های متعددی از اردشیر تا مسلمیان و تا حتی خود نصیر یا نجومی را در چنبره‌ی نوعی بازاندیشی تاریخی نگه داشته، می‌نویسم در چنبره، چون معتقدم این گرفتار آمدن در گذشته، هنرمند را از خودارجاعی به دام تاریخ‌ارجاعی خواهد انداخت و از این جاست که آثار امروز ایران عموما با فاصله‌ای از تجربه‌ی اکنونی خلق شده‌اند. گویی ما نمی‌توانیم خود امروزین را خلق کنیم چون گذشته‌ی تحسر برانگیز خود شده‌ایم. معذالک رفتار اخیر سقراطی در سری تاسیان، خودانتقادی هنرمند‌ی‌ست که می‌داند برای خلق واقعی باید شکلی از گسستگی را میان خود و گذشته پدید‌آورد و این فاصله‌گذاری را از طریق کنش‌های نمایشی در کارش و حتی بزرگنمایی اغراق‌آمیز طراحی‌ها جستجو می‌کند، حتی بی اعتنایی به ارزش‌های عاطفی خطوط یا انکار ماهیت ترکیب‌بندی -در چیدمان اخیرش- را باید در چارچوب این گذشته‌گریزی و معاصرنمایی مشاهده کرد؛ شخصا در اینکه فرهنگ ایرانی تا چه اندازه در مسیر پیش‌روی خود امکان نادیده انگاشتن گذشته‌اش را خواهد داشت خیلی خوشبین نیستم، به نظر می‌آید ایران بیش از آن که باید پیر شده است. در آخر تنها به این جمله‌ی مارکز اکتفا می‌کنم که جوان به آینده و پیر جز به گذشته نمی‌تواند نگاه کند.

تاسیان اصطلاحی گیلک‌ست در معنای حرمان و دلتنگی و نگرانی بی سبب، مردمان گیلان مشوشی خود را در احوال تاسیانی وصف می‌کنند.