این گالری سال 1356 در خیابان بخارست، خیابان هشتم، شماره ۳۲، توسط خانم گلنار شیخ تأسیس شد. او که از شاگردان پتگر و از علاقمندان به حرفه‌ی نقاشی بود، از انگلیس به ایران آمده بود. گلناز شیخ در همان ابتدا، طبق سنت فرنگ، یک شورای سه نفره (که خود جزو آن بود) برای انتخاب آثار، به وجود آورد. کتابخانه‌ای نیز در فضای گالری دایر کرد که مورد استفاده عموم قرار می‌گرفت. از اقدامات مهم او، در اختیار نهادن آتلیه به صورت رایگان برای نقاشانی بود که جایی برای نقاشی نداشتند. شیخ، فارغ‌التحصیل دانشکده هنر کانادا (ونکوور) در رشته مدیریت موزه و مراکز فرهنگی بود و بر همین اساس در مدت کوتاهی که گالری را اداره می‌کرد، بر روند فرهنگی گالری‌داری در ایران تأثیر نهاد. فضایی که او جهت این گالری ساخته بود، مبتنی بر دریافت‌هایش از گالری‌های لندن بود. بعدازظهر پنج‌شنبه و روزهای جمعه تعطیل بود. صبح و بعدازظهر، وقت برای تماشا داشت. در فصل گرما، فقط می‌شد عصر به این گالری رفت.
1356؛ اردیبهشت شروع به کار کرد و در اولین حضور، آثار رضا صمیمی را نشان داد. صمیمی (زاده 1294) در شهر مشهد، هرچند شاگرد مستقیم کمال‌الملک نبود، اما در ادامه مکتب کمال الملک بود و اعتقاد داشت که باید به "طبیعت بیجان"، جان داد. در نتیجه حضور صمیمی در اولین نمایش گالری و این که نام گالری همنام یکی از شاگردان مهم کمال‌الملک بود، گمان می‌رفت مجموعه‌ای جهت معرفی نقاشی سنتی – کمال‌الملکی باشد. اما در نمایش ماه بعد، این ذهنیت به طور کلی از بین رفت و سپس‌تر، شیوه نوگرای آن مشخص شد.
اردیبهشت؛ از ششم آثار برگزیده رضا صمیمی تا سی و یکم ادامه داشت. او از قهارترین طبیعت‌سازان زمانه خود بود. بعدتر از صحنه نقاشی ایران ناپدید شد؛ یعنی به لوکزامبورگ رفت و یکی از بهترین پرتره‌سازان آنجا شد.
خرداد؛ مجموعه‌ای از نقاشی و چاپ رضا بانگیز، علی اکبر صفائیان، جلالی سوسن‌آبادی، اسماعیل مرضائی و فرجی از چهاردهم برقرار و تا اول تیر نمایش شد.
تیر؛ گروهی از نقاشان ایرانی (سپهری، نامی پتگر، غلامحسین صابر، ....) را در کنار آثار لیتوگراف نقاشان اروپا و امریکا نشان داد.
مرداد؛ تمام ماه، مربوط به آثار ماه قبل بود و تا شهریور ادامه یافت.
مهر؛ از هجدهم مروری بر آثار (از 1349 تا 1356) جمال بخشپور بود و تا چهارم آبان ادامه داشت. او، که با شرکت در نمایش گروهی باشگاه مهرگان (1340) نقاشی را به طور حرفه‌ای شروع کرده بود، دیپلم هنرستان هنرهای زیبای پسران داشت و سه سال در دوره عمومی دانشکده هنرهای تزئینی تحصیل کرده بود. این نمایش بعدها نقطه عطفی در شناخت‌شناسی آثار نقاشی او شد. این مجموعه، طرح و رنگ‌هایی بود به صورت گواش روی مقوا با پس زمینه قهوه‌ای.
آبان؛ آثار پد برکیچ از هفتم برای پانزده روز در تماشا بود. او یک آمریکایی لهستانی الاصل بود. پس از آن کاریکاتور و طرح‌های مسعود مهرابی تا پایان ماه نمایش شد. در همین سال مجموعه طرح‌ها و کاریکاتورهای او در کتابی با عنوان "نردبان‌های بی‌بام" منتشر شد. او متولد 1333 تهران بود و از 1348 فعالیت خود را با مطبوعات پایتخت در زمینه طنز و کاریکاتور شروع کرد. بعدتر به تلخ‌نگاری رو آورد. مجموعه‌ای از آثار او، پس از انقلاب، به انتخاب آیدین آغداشلو منتشر شد.
آذر؛ از دوم، هانیبال الخاص، بوم‌ها و کاغذهای سفیدی به نمایش نهاد که به مرور تا روز اختتامیه (نوزدهم)، آنها را در مقابل چشم تماشاچیان، رنگی می‌کرد.
دی؛ آثار هراج کاراپتیان (زاده 1232) به نمایش درآمد. او خطوط معماری را با فضاهایی مینیاتوری تلفیق کرده بود. در همین ماه، چهل و هشت اثر از هما برازنده‌کار (مجموعه‌ای از سه مجسمه و الباقی عکس‌هایی از طراحی‌های فضایی) برقرار بود.
بهمن؛ از یازدهم، برای ده روز آثار اسماعیل مرضائی (نقاش جنوبی) نشان داده شد. از بیست و چهارم آبرنگ‌های منوچهر شیبانی (شاعر و فیلم ساز) در زمینه طبیعت‌سازی بود. تا پنج اسفند مهلت داشت که تا دهم تمدید شد.
اسفند؛ از دهم، آثار سرکیس زاکاریانس (واسپور) نمایش شد. او مینیاتور را با شیوه نقاشی قهوه‌خانه و نقاشی عامیانه قاجار تلفیق می‌کرد. پهلوانان شاهنامه، مردم زورخانه و جاهلان و رقاصه‌ها، مضمون آثارش را در بر می‌گرفتند. در این نمایش، مجموعه‌ای از دسته‌ها و مجالس عزاداری، دیدنی بود.
۱۳۵۷؛ در این سال فرصت برای نمایش کم بود. انقلاب شد و در بحبوحه پیش از انقلاب، گالری تعطیل شد. اردیبهشت با نمایش آثار ژ.نیورث (فرانسوی) شروع شد و در آبان، با نمایش گروهی از هنرمندان تایلند، دوره نخست فعالیت گالری شیخ به پایان رسید. چندسال پس از انقلاب، این گالری با همان مدیریت پیشین شروع به فعالیت کرد و جزء نخستین گالری‌های تأثیرگذار بعد از انقلاب بود.
اردیبهشت؛ مجموعه‌ای از آثار ژ.نیورث نمایش شد. او در پاریس تحصیل نقاشی کرده بود و اکنون در ایران بود و آثار رنگ روغن این مجموعه، به علت جمع‌آوری پول برای درمان عارضه‌ای در چشم او، شکل گرفت.
از ششم، طرح‌ها و نقاشی‌های سیاوش کسرایی با عنوان "چشم‌اندازهای سیاوش‌آباد" برقرار بود. تا بیست و یکم ادامه یافت. کسرایی (زاده ۱۳۱۸) در مکتب وین اتریش درس خوانده بود. او هجده سال در خراسان، مدتی را در کرمانشاه و شهرهای دیگر زندگی کرده بود. فرهنگ و آداب و رسوم اقوام را می‌شناخت. دو نمونه کار در این مجموعه داشت: مرکب سیاه و قهوه‌ای بر زمینه پاستل‌های سفید و گاه رنگی و مجموعه‌ای از رنگ روغن.
از بیست و چهارم، مجموعه‌ای از شهلا حبیبی بود. او فوق‌لیسانس ارتباطات هنری از پاریس داشت و در این سال استاد دانشگاه پهلوی بود. پیش از این نمایش، در شهر پاریس، فعالیت‌های چشمگیری داشت. چند مجسمه چوبی در این مجموعه، حاصل سفر او از فرانسه بود.
خرداد؛ آثار ناصر اویسی نشان داده شد. وی پس از ده سال اقامت در اسپانیا به ایران آمده بود. "گاو و گاوبازان" سوژه‌های غالب این نمایشگاه بود. مجموعه از سه قسمت تشکیل می‌شد: تعدادی نقاشی بر اساس رباعیات خیام، که به صورت لیتوگرافی بود، سه تابلو از مجموعه هفت تابلویی که بر اساس "هفت پیکر" نظامی کشیده بود (پیکر آبی و زرد و سفید را نمایش داد) و گاوبازان و گاوها!
اویسی در این سال‌ها سعی داشت با همیاری کارلوس آران، رئیس موزه هنرهای معاصر اسپانیا، و خوستو خورخه پادرون شاعر، ترانه‌های خیام را به اسپانیایی ترجمه کند. او یک سال پیش‌تر در گالری کرادور مادرید همراه با سالوادر دالی نمایش دو نفره موفقی برگزار کرده بود.
تیر؛ از پنجم، برای پانزده روز آثار لیتوگرافی نقاشان اروپایی برقرار شد.
مرداد؛ تا نیمه ماه، لیتوگراف نقاشان اروپایی و آمریکایی بود. مجموعه‌ای از نقاشان ایرانی از میانه ماه به آن اضافه شد.
شهریور؛ آثار گل و خاک رضا بانگیز از بیست و پنجم برقرار شد و تا پایان مهر بود.
آبان؛ آثار حسین کاظمی، از اولین روز ماه، افتتاح و تا پانزدهم آبان نمایش شد. پس از نمایش کاظمی، آثار گروهی از هنرمندان تایلند نشان داده شد.
یک ماه بعد، ترس از شلوغی انقلاب سال ۱۳۵۷ گالری را تعطیل کرد.
