کنرو ایزو اندیشمندی تصویری‌ست که عکاسی را حاملی برای حیات دشت‌های خیال و مکان‌های معنا به عالم ملموس تصویر می‌کند. او چندان با رنگ‌ها در نمی‌آمیزد و معنا را بی‌پیرایه در طیف گسترده‌ی سایه‌ها و روشنایی‌ها می‌جوید. ایزو عکاس دره‌ی تاریک و رأس نور است. ایزو چیزها را قبل از آن‌که به دام زبان بیفتند و اسیر تفسیر شوند، اهلی تصویر می‌کند. این خط مشی کنرو ایزو عکاس اهل ژاپن و ساکن نیویورک است.
در این نمایش از کنرو ایزو سه مجموعه ارائه شده است: «مکان‌های مقدس» و مجموعه‌های «طبیعت بی‌جان» سیاه‌و‌سفید و «آبی». او طی سال‌ها سفر به مکان‌های مقدس که ابتدا به قصد اهرام ثلاثه‌ی مصر در سال ۱۹۷۹ آغاز شد، به مشاهده و ثبت معنویتِ حاضر در این مکان‌های مقدس پرداخته است؛ مکان‌هایی که شکل پایای تعین مادی امر مذهبی‌اند. گفتار ویژه‌ای که در عکس‌های او نقش‌بندی شده، انسان محوریِ معنویت و پرستش است. مجموعه‌ی «مکان‌های مقدس» بیننده را به خاستگاهی حیرت‌انگیز و شگفت هنگام مواجهه با چیزی غیر‌انسانی می‌برد، هر‌چند که پیش از پرسش‌برانگیزیِ موجودیت مکان، به پدیدآورنده‌ی مکان و پرستش‌گرانش نظر می‌کند. این عکس‌ها طی سال‌های ۱۹۷۹ تا ۲۰۱۳ در طول سفر به مکان‌های شگفت‌انگیز معنوی گرفته شده‌اند.
مجموعه‌های طبیعت بی‌جان کنرو ایزو که در یکی سیاه‌و‌سفید و در دیگری آبی‌اند، هم‌چون موزه‌ای‌ست که می‌خواهد خود را فراتر از شیء به نمایش بگذارد، اما موزه‌ای فراتر از اشیا با معناهای تثبیت‌شده‌ی‌شان: معنایی که اشیا در هم‌جواری با هم پیدا می‌کنند. ایزو در این مجموعه‌ها با تواضع در نمایش طیف تاریکی و روشنایی، دریافت وسیع‌تری از اشیا را پیش از آن‌که قادر باشیم درباره‌ی‌شان سخن بگوییم ارائه می‌دهد. گل‌های سیاه‌و‌سفید مجموعه‌ی «طبیعت بی‌جان» که بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۸ گرفته شده‌اند، یک ماجراجویی شورانگیز، جادویی، شاعرانه، لذت‌مند و درعین‌حال ساختاری جسمیت یافته از تضاد نور و سایه را نمایش می‌دهند؛ گویی این‌که پله‌های تاریک و روشنی بر این بافت لطیف، گل‌ها را از حال ایستای‌شان به رقصی شورانگیز وا داشته است.
در مقابلِ شورمندی رقص نور و تاریکی گل‌های «طبیعت بی‌جان»، رنگ‌مایه‌ی آبیِ مجموعه‌ی «آبی» بازگشت به معنویت و سکون است. این مجموعه که بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۴ عکاسی شده، با آن اشیا هرروزه و دم‌دستی‌اش یاد‌آور نقاشی‌های دوره‌ی آبی پیکاسو و رازآلودگی پنهان در پس هر شیء روزمره است.
عکاسی ایزو تکه‌ای‌ست از زندگی، فضایی‌ست از شعر و سایه‌ای‌ست در روشنی.
مرکز نبشی
