اکرم را چند سالی است که می شناسم، دغدغه نقاشی دارد، و البته مثل هر انسان دغدغه¬مند دیگری تردید. او برای پاسخ به تردیدهایش، خودش را در برابر آینه و بومهایش گذاشته است و فاصله بین خود و پندارهایش را با نقاشی پر کرده است. به همین دلیل به نظر من نقاشی¬های اکرم بیش از هرچیز به مونولوگ شبیه هستند، با این تفاوت که جای واژگان را خط و رنگ پر کرده اند. خودنگاره های اکرم بخشی از آگاهی فردی او از جهان درون و برونش را به نمایش می گذارند. او در نقاشی هایش خودش را از جهان واقعی اش جدا نمی کند، او در نقاشی هایش نه ژست گرفته و نه تظاهر به دیگر بودگی کرده است؛ شاید که نخواسته چیزی به ما دیکته کند تا خودش را به شکل دلخواه جلوه دهد؛ او در پس ضعف و قوت کارهایش سادگی، صداقت و یک واقع گرایی ناب را به نمایش می گذارد و به این طریق از هویت خودش حفاظت می کند؛ به همین دلیل نقاشی هایش از یک بیان رئالیستی قدرتمند برخوردار شده اند. دیدن نقاشی های اکرم سخت نیست چون به سادگی مخاطب را به دور از فلسفه بافی به دورن تابلوهایش راه می دهد.

محمد معین الدینی
مهرماه 98