یشوازی مدرن از گذشته‌هایی خیلی دور
اکنون افزون بر شصت سال است احد مظفری کاکاوندی عمر به پای هنرش گذاشته است. او هنرآموختۀ هنرستان کمال‌الملک است و مشقِ استادانی چون بهزاد و زاویه را در کارنامه دارد. نگارگری‌های قجری او الهام گرفته از همان دوران است؛ هرچند حسین بهزاد راهی متفاوت پیش رویش گشود. مسیری که سرنوشتش شد بیشتر از نیم قرن هنر مظفری. هنری در تلفیق و ترکیب رنگ و شکل میان دنیای قدیم و جهان جدید. بی‌گمان الفت و دوستی عمیق او با ژازه تباتبایی، و سبک متفاوت و شگفت ژازه در بیان مدرنی که مظفری جوان برای ایده‌های پرشور سال‌های بعدش داشت، بی‌تأثیر نبود.
او بخش مهمی از هنرش را در جستجوی نقوش غارهای انسان‌های نخستین کرمانشاه و لرستان و بختیاری پیدا کرد. این گونه بود که نقاشی‌های انسان‌های غارنشین وی متولد شدند، آثاری که به گفتۀ کاکاوندی بازگشت به مبدأ و ابتدای بشریت هستند. او که عاشق ایران و ادبیات آن است، تغزلی شاعرانه و ایرانی به آدم‌های نقاشی‌هایش بخشید. آشنایی هنرمند با تکنیک‌های رنگ‌آمیزی موجب شده تا کاکاوندی رنگ‌های آثارش را خودش فراهم آورد. نتیجه اینکه عنصر رنگ در مجموعۀ کارهای متنوع او، از گل و مرغ و قوه‌خانه گرفته تا خطوط میخی و نمادهای باستانی که می‌آفریند، جلوه و ویژگی منحصر به فردی به خود گرفته‌اند.
کاکاوندی را باید هنرمندی وفادار به سنت‌ها و فرهنگ سرزمینش و برخاسته و برآمدۀ تاریخ هنر ایران دانست. مجموعۀ نقاشی‌های غارنشینی در دو دورۀ زندگی هنری او فراهم آمده‌اند: کارهایی که در ایام جوانی کشیده؛ و آثاری که به دوران پختگی او مربوط هستند. هر دو دوره، حال و هوا و ارزش خود را دارند و در نهایت نقوشی زیبا و ماندگارند که با بیانی مدرن به پیشواز گذشته‌های بسیار دور زیست ما انسان‌ها برده‌اند.