دَرد دارد دَرد می کِشد، وقتی اِنسان معاصر را می بیند که میان اَنبوه دانسته هایش گرفتار و مُستأصل مانده.
دَرد دارد دَرد را تَماشا می کند که دَر درون اِنسان حَرکت می کند و بی مسیری مشخص، مَقصدش را پیدا نمی کند.
دَرد دارد دَرد می زایَد در زِهدان تاریک اِنسانی که مِهر را گم کرده است و عِشق را فراموش.
دَرد شاهِد ساکت و پیر و فَرتوت ابتدا و اِنتهای زیستَن تمام اِنسان هاست.
اِنسان اِمروز میراث دار تِکه تِکه دَردهای تاریخ است.
پوسته ای که هر بار نو می شود از رَنج زیستن.
#عباس حبیبی