سخن داوری

 

نقاشی مدیوم رام نشدنی و بسیار باطنی ست که البته خیلی سخت به دام دستان هنرمند جوان می افتد. در بیشتر مواقع نقاش کم سن وسال در گیر و دار سیال ذهن، با امواج سلیقه این سو و آن سو می شود؛ هر بار خودش را در موقعیتی تازه می آزماید و به این تنوع صفت تجربه می دهد! تیز هوش ترین ها می دانند که نباید منتظر ذهنشان بمانند و در نتیجه با عرق ریزان روح در استودیو، همواره خودرا در چشمان دیگران دنبال نکنند. هیئت داوران منتخب چهاردهم بر این باور است که از آنجا که امکان انتخاب بهترین نقاش از میان بیش از هزارو پانصد اثر ارسالی ممکن نیست در واقع منتخب نسل نو یک عرصه برای مشاهده ی یک چشم انداز است؛ افقی به وسعت چند نسل، پس پیشاپیش می گوییم که انتخاب آدم ها هدف نیست تنها ژانرها و دیدگاها مورد نظر هستند. اگر هنرمندانی معرفی شده اند هر یک، نماینده ی ژانر خود هستند و البته بسته به سن و سال مورد سنجش قرار گرفته اند. هدف ما از معرفی این چهل منتخب، اشاره به ستیهندگی آنها در خلق فضای شخصی و نیز الگوهای پرهیز از پیش کلیشه های مسلط فعلی بوده است. این هنرمندان جوان یا نسل نو در دیدگاه ما شباهت کمتری به ژانرهای فراگیر در نقاشی دارند. پس در انتخاب ما توصیه هایی وجود دارد و در این پیشنهاد تازه چند نکته اساسی ست،طراوت نگاه، آزمون و خطا حتی تا ورطه ی شکست، گریز از گذاره های اخباری و در آخر دغدغه مندی به جنبه های زیست فردی-فرهنگی همگی در انتخاب هنرمندان جوان میسر بوده اند. هنرمندانی که به هر روی تصویری از ایران معاصر ترسیم می کنند. ممکن است بپرسید چه ضرورتی در تاکید بر ماهیت ایران است؟ گمان می کنیم ایرانی بودن نه در معنای ذهن که در معنای ریختی، دام بزرگی برای نقاشی معاصر امروز بوده است؛ در نتیجه سعی کردیم تعداد نهایی را از میان نقاشی هایی پیدا کنیم که ایرانی بودن را در سوبژه ی ایران و نه در ابژه ی ایرانی جست و جو کرده اند. تعداد محدودی نیز اشارات بومی دارند که از منظر شوخ طبعی و انتقاد مورد وا کاوی هنرمند بوده است یا لااقل تفسیر ما چنین است. قرینه بودن این پیشنهاد، جهانی بودن ریختی هم نیست، نقاشی همانطور که گفتیم عملی باطنی ست که فارغ از هر اقلیمی تجربه شخصی فرد را در چارچوب هویت فرهنگی عریان می کند