تکرار در معنای عام آن در زندگی به عنوان امری مال آور تصور می شود؛ اما می تواند علیرغم رنج و
زحمت، لذت بخش نیز باشد. چنین رویکردی به تکرار، در سنت ایرانی و بخصوص در امور ظریفه از جمله
نقشبندی و گره چینی‌های معماری و سیاه مشق‌های‌ خطاطی نقش مهمی ایفا می‌کند. از این منظر ایده
«طراوت تکرار» از یک معاشرت دوستانه بین دو هنرمند از دو نسل و دو نگاه متفاوت، اما از یک ریشه و یک
خاک شکل گرفت. معاشرتی که نقطه اشتراکش صورتی از تکرار در هنرشان بود. در یکی تکرار با نوکردن
سیاه مشق‌های سنتی در قالب فرم‌های ازلی و دیگری با نو کردن فرم‌های معماری و قالیبافی در قالب
نوارهای بوم نقاشی معنا می‌گرفت. از سویی هر دو طنینی آشنا از گذشته را در مقابل فراموشی بشری
زمزمه می‌کردند. از سوی دیگر هر دو آوازی غم‌انگیز را به شعری نو ترجمه می‌کردند که در دنیاهای موازی
معنا می‌شدند. اما نواها از دنیای خود بیرون آمدند و در فضایی بی مکان با یکدیگر تلاقی کردند تا در
جایی به وسعت یک قاب هم‌آواز شوند.
نمایش پیش رو از سه بخش تشکیل شده است. بخش اول آثاری از دو هنرمند را که امضای سبک
شخصی‌شان است نشان می‌دهد. بخش دوم آثاری را که در برهه آشنایی دو هنرمند با توجه به تأثیراتی
که بر یکدیگر داشته‌اند در عین حفظ هویت فردی‌شان در کار نمایش می‌دهد. در حالیکه اثری از عذرا
عقیقی با عنوان «نور» تکرار لایه‌های حروف را در سایه‌روشن‌های بیکرانگی به نمایش می‌گذارد، آثار اخیر
مریم عابدی با عنوان «نوشته با دوخت»، تکرار سوزندوزی و گره‌زنی‌ها با خط‌‌نگاره‌های شرقی را یادآور
می‌شود. در بخش نهایی، اثر مشترک دو هنرمند که ماحصل این آشنایی بوده در یک قاب به نمایش
درآمده است. نوارهای تکرارشونده بوم نقاشی با خط‌نگاره‌های کاهنده و افزاینده، بهم بافته می‌شوند
تا بنایی به بیکرانگی مِهر بسازند. مِهری که ریشه در خاک این سرزمین دارد و در هر گوشه آوایش شنیده
می‌شود. مِهری که مُهرِاین سرزمین است و تکرار آن، نوترین تکرارها.