یوستگی پنهان
تداوم سکوت و اندوه و تبدیل وضع به وضع این دو جوهر نمایشگاه پیوستگی پنهان هستند. سکوت انبوهی که سفیدی گسترده کاغذ است و هنرمند میکوشد با خطوط ممتد، دل سکوت
را بشکافد اما از این میان اندوه به چهره زن رخ می نماید زنی که اول مادر است و سپس معشوقه میشود و به وطن تکوین مییابد و همزمان هر سه است. حتی آنجا که چهره زنی با اسم و رسم مشخص را ترسیم می‌کند از ورای نامش زن اثیری را نقش زده تبار تصویر تنهایی نسب می‌برد از مدرنیست‌های ایرانی که دست در کار پی انداختن هنری هویت اندیش و توامان مدرن داشتند و از آنجا راه باز میکند به پیکرنگاری و تک چهره نگاری مکتب اصفهان و گاهی گل و مرغ‌های قاجار
آثار تنهایی در پیوستگی پنهان در مرز طراحی و نقاشی و چاپ می‌گردند و بی آنکه اصرار کنند ارجاعاتی اجتماعی را اشاره می‌کنند.
سعید باباوند