شاید ایران در راس کشورهایی است که تنوع و زیبایی نقوش در دست ساخته هایش در تمام تاریخ دیده می شود . این نقوش ظرفیت های بیانی و تصویری غنی دارند و نه فقط در گستره ی سنتی و بومی دیده می شوند بلکه می توان از آنها در بستر امروزی هم بهره برد.
آسیه دهقانی هنرمندی است که با شناختی که در تحصیلاتش در زمینه ی دیزاین در دانشگاه هنر لاهه داشته و سپس تجربیات و پروژه های متعددش در نقاط ایران و رسانه های مختلف از طراحی گرفته تا ویدئو و دوخت ، به نقوش ایرانی نگاه تازه داشته است.
نقوش در این نمایش واسازی و دوباره سازی می شوند تا نمایانگر دلمشغولی های هنرمند از هویت و جنبه های محیط زیستی باشند . او که هم با زنان بلوچ در مکان های مختلف بومی کار کرده و هم خود دوزندگی کرده و بر زیرساخت های آن پژوهش کرده است ، در پی این است که قابلیت های بیانی تازه ی این نقوش را بر بستر فرهنگی امروز گسترش دهد .
‌پرتره های زنان در آثار ویدئویی او نه تنها مانند دیدن چهره ی خود ما در آیینه کاری سنتی ، تکه تکه می شوند بلکه به شکل تازه ای به بیانگری گروتسک واری می رسند که هم هویت یابی می شوند و هم هویت زدایی . در عین حال این چهره -ماسک ها زیبایی تازه ای را در همنشینی نقوش هندسی می یابند که در تضاد با شکل اندام وار چهره است و بیانگری حالت صورت،  این بار با تغییراتی که این نقوش می یابند قابل دریافت است.
دست بافته های مجموعه ی گنجه که با ممارست هنرمند از طراحی و شناخت هندسه ی شکل ها و مکاتب دوخت سنتی بلوچ شکل یافته ، دستور زبانی تازه را پیش رو قرار می دهند . او با نقوش انتزاعی پیکره های حیوانی می سازد و هم از دوباره سازی نقوش ، نظم آنها را به بی نظمی تازه ای بدل می کند که طراحی هایی نو را نمایان می کنند .
آسیه دهقانی هنرمندی است که جنبه های سنتی و تاریخی نقوش را نه به شکل معمول برای بازسازی اگزوتیک ( غریب نمای ) آنها ، یا تجلیلِ از سنت ، بلکه برای قابلیت های طراحانه و دیزاینی امروزی برای شکل یابی های تازه سامان داده است . بیانگری و زمینه ی فکری این آثار همراه با ارائه های تازه ، او را به یکی از موفق ترین هنرمندان گرایش خویش تبدیل کرده است.

بهنام کامرانی