پریا صحیحی متولد 1363 تهران است . در محله مهرآباد جنوبی همچنین در خانه های سازمانی شهرک توحید کودکی گذراند. در دبیرستان رشته علوم انسانی را انتخاب کرد و تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته ی ژئومرفولوژی به پایان رساند . بلافاصله بعد از پایان دوره تحصیل ، تجربه گری در عرصه های گوناگون هنری را آغاز کرد ، طراحی و نقاشی ، طراحی داخلی ، شیشه گری و نهایتا ساخت مجسمه های پارچه ای. این دومین نمایشگاه انفرادی پریا صحیحی است که در گالری طراحان آزاد برگزار میشود. کارها کم بیش در امتداد نمایشگاه پیشین صورت گرفته اند . مجسمه های پریا نه باز گو کننده ی روایتی هستند و نه در پی بازنمایی واقعیت و نه حتی فرم گرا به معنای اخص آن. بلکه آنها صرفا احساساتی تجسم یافته اند. حس هایی که برای هنرمند نه در قالب کلمات ونه حتی در قالب دو بعدی اثر تجسمی قابل بیان نیستند. و این تنها آغاز فی البداهه و رشد بی واسطه ی اشکال و حجم ها هستند که از لابلای لمس پارچه ها و بافته ای گوناگون به هم دوخته میشوند، در هم تنیده میشوند، در درون خود شیء ای را پنهان میسازند و نهایتا به هیبیت موجوداتی در می آیند بدون ما به ازاء بیرونی. اشیا و موجوداتی به نام و به شکل حس های درونی هنرمند. پریا در این کارها همواره پارچه های مستعمل را انتخاب می کند. لباسها و تکه پارچه ها یی که برای او نوعی وابستگی حسی و عاطفی به همراه دارند . گاه نیز اجسامی را با آنها ترکیب می کنند.می توان او را هنرمندی خود آموخته دانست که به همین لحاظ رابطه ای مستقیم و بسیار نزدیک میان حس و محصول هنریش بر قرار است وبی تــــــــــــردید از هـمین دریچه مــــــــــخاطب را تـــــــــــحت تاثیر قــــــــــــــــــــرار می دهد.

From Loophole Series_68x25x35 cm_Mixed Media_2016

Paria Sahihi was born in Tehran in 1975. She was raised near the Mehrabad airport as well as the Towhid Apartment complex. She majored in the humanities in high school and received a bachelor’s degree at university in geomorphology. Immediately after finishing uni she began experimenting in a variety of art genres; drawing and painting, interior design, glasswork and eventually cloth sculptures. This is Paria’s second solo exhibition at the Azad Gallery. This exhibition is more or less a continuation of what she presented at her first exhibition here. Paria’s cloth sculptures do not represent a narrative as they also do not represent reality nor have a specific meaning in their form. They are basically a representation of feeling. Feelings that the artist cannot portray in words or in the two dimensions of her sculpture. Here is the beginning of the improvisational untethered growth and the occupation of spaces and shapes that can be felt through levels of touching the material and the various textures which have been woven together. These interwoven masses hide interior forms which take on images of tangible beings and shapes that exist within the artist’s inner world. Paria uses worn out and faded cloth throughout her pieces. Ripped and patched used clothes which represent a kind of interrelationship to her sense of touch and spirituality at the same time. At times she attaches figures to these shapes. We can see her as a self-taught artist who has found the close and direct connection between her feelings and her creations and without a doubt it is for this reason the viewers are influenced by and attracted to her work.