احیای روح گمشده جهان مدرنِ امروز دستخوش نارضایتیِ عمیقی است. گویی «بی‌تعادلی» به نوعی «تعادل» بدل شده است. آیا چیزی گم شده؟ ما بر این باور شدیم که برای روشنفکر شدن، خردهای درونی و شهودی بی‌ارزش‌اند. باور کردیم که باید برای نیل به پیشرفت، روح سکوت و مراقبت، فراموش شود. پذیرفتیم که برای فتح قله‌های ناکجاآباد، روح زنانه‌ی مهر و آشتی را از یاد ببریم. غافل از اینکه این فراموشی‌ها، به‌هم‌ریختگی و آشفتگی شدیدی را در پی داشت و ما را متحمل به پرداخت هزینه‌های گزافی کرد. ... خواستم زنده شوم؛ «شفا را در احیای سرزمین خردهای زنانگی یافتم».