در دورهای از تاریخ این شهر در دهههای ۴۰ و ۵۰ شمسی، معماران و هنرمندانی ظهور کردند که با آثار ماندگار خود چهرهی این شهر را تغییر دادند و به آن هویتی نوین بخشیدند. سازههایی ملهم از معماری تاریخی ایران و درآمیخته با نوآوریهای معماری مدرن اروپایی را پدید آوردند. ساختمانهای همچون بنای آزادی، سَردر دانشگاه تهران، تئاتر شهر، تالار رودکی، موزه هنرهای معاصر، موزهی فرش و ... نمادهای پابرجای آن دوره هستند.

اما اکنون در دو دههی اخیر و بهویژه در سالهای دههی ۹۰ شمسی، تهران خواسته و ناخواسته به ستایش آهن و برافراشتن فولاد و بِتون برخواسته است. امروز مهمترین جلوهی این شهر، فشردگی، انبوهی، خفگی، ازدهام، آلودگی، درختان خشکیده و برجهایی برخاسته از رُشد اقتصادی است.

بهراستی چه بر سر ما و این شهر آمده است؟ زیبایی و اصالت را در زنگزدگیهای مشبک انبوه آسمانخراشهای نیمهساز جستجو میکنیم و من آن را درون دایره ی تصویر دوربین عکاسی قرار میدهم. هرچند این زرد نارنجیها را سیاه و سفید میبینم. واقعا چه زیبا است!! چطور تاکنون آن را ندیده بودم و از وجود چنین سازههایی در اطرافم لذت نبردهام؟! دو صد افسوس.

اینک ما در این شهر آهن را میستاییم، ساختار و اسکلتهای بزرگ را، اینک ما مرگ درختان را میستاییم، شهر آرام آرام و البته به زیبایی در انبوه ساختارهای عظیم آهنی غرق میشود.

There was a period of time in the history of this city (in the 1960s and 1970s) in which a generation of architects and artists emerged that changed the face of this city with their memorable works and gave it a new identity. They created structures being inspired from Iran’s historical architecture and mixed with innovations of European modern architecture. Among these structures are Azadi Monument, the main entrance gate of Tehran University, the City Theater building, Roodaki Hall, the Contemporary Art Museum, the Carpet Museum of Iran, etc. that are the well established architectural landmarks of that era.

However, over the last two decades, particularly in the 2010s, Tehran has started admiring iron and high rising steel and concrete columns whether deliberately or not. Nowadays, the main features of this city are compaction, congestions, suffocation, overcrowding, pollution, dried trees and towers arising from economic growth.

What has really happened to this city and us? We seek beauty and originality in rusting metals of construction structure of a mass of unfinished skyscrapers, and I capture them in my camera’s image circle. However, we see those yellowish-orange structures black and white here. How beautiful they are!! How come I have never seen them before and never enjoyed the presence of such structures around me?! What a pity.

Now, in this city, we admire iron, mega-structures and buildings; we admire death of trees. The city is gradually yet beautifully getting drowned in a mass of huge iron structures.