هدف هنر دیدنی کردن نادیدنیهاست. 

 

«ادوارد گردون کرگ»

 

شهر ونیز همه ساله میزبان یکی از قدیمی‌ترین کارناوالهای جهان است. از قرن 11 میلادی در منابع دوژفالیرو (یکی از حکام ونیز) ‌برپایی این جشن ثبت شده است.

 

در قرن 18 میلادی این کارناوال از اولین جمعة اکتبر شروع شده و تا نوئل (25 دسامبر) ادامه داشته، سپس دوباره از 6 ژانویه (عید حضور شاهان بر بالین مسیح نوزاد) آغاز شده و تا نیمه شب عید فطر مسیحیان، زمانی که زنگها پایان کارناوال را اعلام می‌کردند، ادامه می‌یافته و دوباره از عروج مسیح آغاز شده و تا دو هفته به طول می‌انجامیده است.

 

در هر دورة کارناوال، فصلی از اپرا و تئاتر هم به روی صحنه می‌رفته است و تمام ونیز منتظر خلاقیتها و ابداعات می‌شده‌اند، از گولدونی و گوتزی گرفته در زمینة تئاتر تا آلبیونی و ویوالدی در زمینة اپرا. هم‌اکنون این کارناوال در ماه فوریه برگزار می‌شود و هر ساله براساس یک شخصیت تاریخی لباس‌ها و ماسک‌ها طراحی می‌شوند. در این کارناوال زدن ماسک به صورت یک رسم درآمده و این رسم در آینده‌ای نه چندان دور به سایه‌ای از برابری گمشده جوامع تبدیل شد.

 

کارناوال اندک اندک به یک شیوة زندگی بدل شد و جمهوری اجازة زدن ماسک در مکانهای عمومی را صادر کرد و به وسیلة خود آنان نیز پوشیده شد؛ به شکلی که در دوران کارناوال همه‌ی اهالی شهر ماسک به چهره می‌زدند از دوژ گرفته تا کشیش و خدمه.

 

به علاوه، برای این که مردم عادی احساس حقارتی نسبت به طبقه‌ی اشراف ونیز نداشته باشند پوشیدن هرگونه جواهرات در دوران کارناوال ممنوع بوده و هیچ‌گونه نوشیدنی در مکان‌های عمومی و دولتی سرو نشده و پلیسی هم دیده نمی‌شود. این کارناوال بر شادی زندگی، هارمونی رنگها و از میان رفتن بورژوازی تاکید می‌کند.

 

هدف عکاس از به دست گرفتن این موضوع ابتدا بررسی این فضای مجازی بدون زمان و قوانین اجتماعی بوده است، از سوی دیگر تلاشیست در جهت دیدن شرکت کنندگان و توریست‌هایی که به صورت میلیونی در میدان سنت مارک گردهم می‌آیند تا در این دنیای مجازی که حاصل هنر و آزادیست شرکت کنند.

 

این نمایشگاه حاصل قرار گرفتن و تلفیق این دو دنیای مجازی و حقیقی و شکل گرفتن یک دنیای جدید است. دنیایی که در آن تنها یک قانون وجود دارد:

 

گذراندن اوقاتی خوش، خندیدن، رقصیدن و شادی دسته جمعی.

 

تارا صادقی