عنوان : دربه‌در همیشگی
گالری : مدار موازی
نمایشگاه گروهی
تاریخ برگزاری : ۲۰ مرداد تا ۱۷ شهریور
ساعات بازدید : ۱۱ تا ۱۹
گالری مدار موازی در نمایش دربه‌در همیشگی به نمایش آثار برادران قاسمی می پردازد.
.jpg)
مدار موازی نمایش «دربه‌در همیشگی» را از برادران قاسمی در ۲۰ مرداد ۱۴۰۲ افتتاح می‌کند. این نمایش تا ۱۷ شهریور ۱۴۰۲ ادامه دارد. برادران قاسمی که قبلا به صورت انفرادی کار می‌کردند، همکاری خود را از سال ۱۳۹۴ آغاز کردند. این چهارمین نمایش برادران قاسمی در دستان به‌دنبال نمایش قبلی‌شان («ماهی بزرگ»، +۲، بهمن ۱۳۹۸) است.
نمایش نخست این سه، «اتاق قرمز» (زیرزمین دستان، ۱۳۹۴)، الهام‌بخش و شکل‌دهنده‌ی نمایش‌های بعدی آن‌ها بود. «اتاق قرمز ۲: پرندگان مهاجر» (گالری الگا ویمر، نیویورک، ۱۳۹۵) بر مهاجرت متمرکز شد و به کار آن‌ها جهت عینی‌تری داد. «اتاق آبی» (پروژه‌های بیرون از دستان ، ۱۳۹۶، وی گالری) بیشتر بر وابستگی آن‌ها به دریای خزر تأکید کرد. پرندگان مهاجر و موضوع مهاجرت در بوم‌های نقاشی شده نمایش کنونی، «دربه‌در همیشگی»، نقش محوری دارند. در مجموعه برادران قاسمی میدان دید خود را به آسمان «محدود می‌کنند» و نه به گستره پیش چشمشان که شامل دریا و خشکی هم می‌شد. عنوان نمایش بخشی از آهنگ داریوش («دربه‌در همیشگی») است که هنرمندان در حین کار در استودیو خود آن را می‌شنیدند. گرچه حجم از زمان «اتاق قرمز» در کارهای برادران قاسمی وارد شده، در «دربه‌در همیشگی» نقش پررنگ‌تری دارد. تقریباً همه‌ی آثار پرندگان را به تصویر می‌کشند که سعی می‌کنند از وضعیتی که درش گیر کرده‌اند بیرون بیایند. یکی از مجسمه‌ها قایق حامل مسافرانی در هم پیچیده است.
عنوان نمایش کنونی از آهنگ داریوش («قلندر») برداشته شده که هنرمندان در حین کار آن را در استودیو می‌شنیدند. درون‌مایه‌ی مهاجرت (دربه‌دری)، که به واسطه پرندگان مهاجر در «اتاق قرمز ۲» مورد توجه قرار گرفته بود، در «دربه‌در همیشگی» متحول می‌شود. اگر در مجموعه‌های پیشینِ برادران قاسمی گستره بوم خشکی و دریا و آسمان را یکجا در بر می‌گرفت، در اینجا میدان دید تغییر می‌کند. بجز در یک اثر (بدون عنوان، ۱۴۰۲، اکریلیک روی بوم، ۱۶۰ در ۱۸۰ سانتیمتر)، که در آن سه فیگور لمیده در میان درختان به افقی چشم دوخته‌اند، خشکی از کانون توجه خارج شده است.
این تغییری هستی‌شناختی در سطح بوم است. زمینی (بومی) که در آن ریشه دوانیده بودیم دیگر نمی‌تواند با بلندپروازی‌های آسمانی‌مان هماوری کند. دیگر جایی برای فرود نیست چون پهنه خیال و مجاز خود را از زمین کَنده و بی‌نیاز بدان می‌انگارد. اگر زمین زمانی گرانیگاهی بود برای پرواز دادن قوه خیال و نگاه به دوردستان، اکنون، با توسل به آلات و ادوات فنی‌مان، قوه جاذبه را می‌توانیم از معادله خارج کنیم و خود را در آسمان غوطه‌ور بدانیم. آنچه که در اخترفیزیک بدان «افق رویداد» می‌گویند در اینجا به صورت معرفتی بر ما نازل می‌شود («افق رویداد مرزی است که فراتر از آن، رویدادها قادر به اثرگذاری برروی ناظر نیستند»). نگاه ما به آسمان از زمان «انقلاب کپرنیکی» تغییر کرده است. اگر نیاکان ما زمین را زیستگاه خود می‌انگاشتند و آسمان را مرز متعالی و لایتناهی کیهان می‌دیدند، پس از آن زمین را جرمی آسمانی در میان بی‌نهایت سیاره دیگر می‌دیدند و این تغییر دیدگاه نسبت به زمین امروز تا بدانجا رسیده که می‌‌پنداریم می‌توانیم بخش یا تمامی وقت خود را در متاورس سر کنیم و قلمرو زمین و محدودیت‌هایش بر ما اثری نخواهد داشت. به افق رویداد رسیده‌ایم.
اما از نگاه نقاشانه، بوم (زمین) و رنگ (جهان ماده) بستری‌ست که آسمان (قوه مجاز) را ممکن می‌سازد. هنر برادران قاسمی نمایش درهم‌تنیدگی خشکی و آب و آسمان است. «دربه‌در همیشگی» با تغییر زاویه دید و تمرکز بر آسمان و پرنده‌های مهاجرش، و در قیاس با کارهای پیشین هنرمندان، نمایی مجرد پیش چشم‌مان می‌گذارد.
اینجا نقش حجم بارزتر می‌شود. «دربه‌در همیشگی» اگر بر بوم می‌توان امر مجرد (جدایی آسمان) را بانگ زد، در تجسمْ تنیده و دربند است. پرندگان مهاجر در موقعیتی خود را گرفتار می‌بینند و برای رهایی در تلاشند، انسان‌ها می‌کوشند با عناصر کنار بیایند. زمین (حجم اینبار) حضورش را به عنوان فاعل مایشاء به بیننده خاطرنشان می‌کند. فیزیک، جسمیت، اندام‌وارگی ما را به تنانگی‌مان باز می‌گرداند. دربه‌در همیشگی حتی در دربه‌دریش بختیار نیست.
نمایشگاه‌های انفرادی آن‌ها عبارتند از: «ساتورن فرزندانش را می‌بلعد» (گالری امروز، اصفهان، ۱۴۰۰) | «روی بندرگاه» (گالری چوم، بندر انزلی، ۱۳۹۹) | «ماهی بزرگ» (۲+، تهران، ۱۳۹۸) | «اتاق آبی» (وی‌گالری، پروژه‌های بیرون از دستان، ۱۳۹۶) | «اتاق قرمز ۲: پرندگان مهاجر» (گالری الگا ویمر، پروژه‌های رؤیا خواجوی، فروردین ۱۳۹۶) | «اتاق قرمز» (زیرزمین دستان، تهران، ۱۳۹۵). آثار آن‌ها در نمایش‌های گروهی نیز به نمایش درآمده است: «رئالیسم» (کورک استریت، لندن، ۱۴۰۲) | «لبه‌ی نرم تیغ» (کورک استریت، لندن، ۱۴۰۰) | «سیستپ» (گالری چوم، بندرانزلی، ۱۴۰۰) «س‌س‌س‌س» (گالری باوان، تهران، ۱۴۰۰).
