مجموعه‌ی پیش رو حاصل نگاه و احساس پگاه رجامند در سال اخیر به موضوعاتی همچون "ترک‌شدن" و "تنهایی" است. او با به‌تصویرکشیدن فضاهایی سحرآمیز و گشودن زیبایی و حجم رعب‌انگیز مستتر در فضاها و بناهای متروک و صنعتی، تلاش دارد تا این مفاهیم را به زبان خود بیان کند.


پگاه رجامند

دشت‌ها وکوه‌ها را ترک کردیم، دیوار و سقف و حصار ساختیم؛ ساختمان برپا کردیم تا خود را مصون، تنها و جدا کنیم. ما به جایی که از آن آمده بودیم احساس تعلق نداشتیم و شروع به ساختن طیف گسترده‌ای از بناها برای اقامت خود کردیم.
ساختن این سازه‌ها و اقامت کردن ما در آنها نشان از ترک کردن خودمان (آنچه بودیم) نیست؟ روزی نخواهد رسید که ما این بناها را نیز ترک کنیم تا چیزهای دیگری بسازیم؟ ما خودمان را ترک می‌کنیم همان‌طورکه دیگر گونه‌ها و جایی که در آن سکونت داشته‌ایم را ترک کردیم. کیفیت این ترک کردن چیزی است شبیه به تنهایی. هم‌چنین این تنهایی به ما امکان می‌دهد خارج از خود و هستی بایستیم و این تنهایی و ترک کردن (شدن) را نظاره کنیم.
مجموعه‌ی پیش رو حاصل نگاه و احساس من در سال اخیر به ترک شدن و تنهایی و هم‌چنین تلاشی است برای نفوذ و آشکار کردن این مفاهیم از طریق به تصویر کشیدن فضای سحرآمیز و گشودن زیبایی و حجم رعب انگیز مستتر در فضاها و بناهای متروک و صنعتی.