مرضیه حیدرزاده:

کمی آن طرف تر
کوره‌های آجر پزی جنوب تهران سال هاست که میزبان مهاجرانی از کردستان، مشهد و افغانستان هستند. قدمت این کوره های سنتی خاموش تا ۱۰۰ سال عنوان شده است، اما برخی از آن‌ها قدمت بیشتری دارند که آمار دقیقی از آن در دست نیست. کارگران فصلی این کوره‌ها، نیمه اول هر سال تا پیش از شروع بارندگی، در این منطقه زندگی می کنند. در کنار کار طاقت فرسای خشت‌کشی و آجر پزی و بی‌مهری اربابان در پرداخت به موقع حق الزحمه، برخوردار نبودن از بیمه نیز بر سختی کارشان می‌افزاید. چند سالیست که زمزمه هایی برای تبدیل شدن بخشی از این منطقه به اتوبان شنیده می شود و همین موضوع، آینده  آن ها را مبهم تر می کند.

 کاووس حسین‌پور:

همزیستی غیرقابل‌باور
اینگونه زندگی کردن، در میان کوهی از زباله ها توأم با استشمام متعفن ها. نگرانِ فردا‌ی پیش رو نبودن... برای بهبود و تغییر اوضاع انگیزه ی چندانی نداشتن. یا شاید خو گرفتن است از سر ناچاری با دلشوره و ترس به این بی نظمی ناپاک منظّم. به مثابه جستجوگران طلا در توده ای تهدیدکننده و چرکین.

 فاطمه پازکی:

 دشت لار 
لار در ادوار تاریخی جزئی از ناحیه تاریخی قصران از توابع ری به حساب می‌آمده است، که در کتب تاریخی مکرراً از آن با نام لار قصران یاد شده است . این دشت در بهار و تابستان محل ییلاق عشایر جنوب شرق استان تهران است . در این مجموعه با عشایری متفاوت با آنچه که تا امروز مشاهده کرده ایم روبرو می شویم و تاثیر ورود تکنولوژی را در زندگی آنها شاهد هستیم . مجموعه دشت لار از سال ۱۳۹۲ آغاز شده است و مجموعه حاضر در این گالری در تابستان ۱۳۹۶ عکاسی شده است.