کافه های نادری 
کافه نشینی در فرانسه پس از انقلاب کبیر برای حمایت از هنرمندان و روشنفکران در پاریس شکل گرفت و بدل به معاشرتی خارج از  فضای خانه ها شد . آرام، آرام کافه‌ها تبدیل به پاتوق  هنرمندان و روشنفکران شدند.  اگر به بلوار "سن ژرمن" پاریس سری بزنیم در کافه" دولپه "و" دو مگو"  میز هایی را میبینیم که مزین است به نام هنرمندان و نویسندگان بزرگ قرن بیستم . از آن جمله  می‌توان به ژان پل سارتر،سیمون دوبوار،آلبرکامو و ارنست همینگوی اشاره کرد.
کافه ها از بدو تاسیس شان در ایران نماد مدرنیته شهری شدند . فرنگ رفته های دیروز ضرورت کافه‌ها را دریافتند و کم کم کافه ها در تهران نمایان شدند. کافه های" گراند هتل"  و "لقانطه" اولین ها از این دست بودند، اما حکایت  کافه نادری چیز دیگریست.
کافه نادری بدل به اولین پاتوق هنرمندان و روشنفکران ایران شد. من به عنوان هنرمندی کافه نشین که بیشتر آثار کوچکم  در همین کافه ها خلق شده،در دو دهه حضور هر روزه ام ضرورت وجودی این کافه هارا درساختار شهری امروز ایران عمیقن درک می کنم وطی این سالها همیشه بدنبال شنیدن دوباره صدای شاعری چون "نیما" بودم که در محفلی شاعرانه شعرهای نو اش را بخواند.صادق هدایتی که در جمع (گروه اربعه) مینوی و علوی و فرزاد از داستان سگ ولگردش بگوید و عبدالحسن نوشینی که با لورکا(همسرش) نمایشنامه دو پرسوناژ را آرام رو خوانی کند.
این مجموعه آثارم از کافه ها حاصل همین پرسه های دائمی  در کافه های این ابر شهر پانزده میلیونی تکیه داده به البرز  است که دیگر یادش نمی آید روزگاری در کافه نادری چه بزرگانی از هنر و شعر و عشق سخن می گفتند.