در بازدید از نمایش ونوشه، چیدمان آینه‌ھای رنگی در اتاق سمت راست سالن ورودی که نقش گلی در آن‌هاست، ما را به خاطرات محو دھه‌ی ١٣۶٠ تا ١٣٧٠ می‌برد.
در مواجهه با این چیدمان از تماشاگر دعوت می شود تا با رجوع به ناخودآگاه‌اش، خاطرات آن دوره را تداعی و بازسازی کند. شاید ھدف هنرمند این است که به بیننده یادآور شود که خاطرات به کلی از بین نمی‌روند و تاریخ دھه‌ھای قبلی را از تاریخ روزگار فعلی نمی‌توان جدا کرد؛ آن‌چنان که بازدیدکننده با دیدن تصویر خود در حاشیه‌ی آینه‌ھا، تلاش می‌کند تا ضمن تماشای اثر، فعلیت تاریخی خود را نیز بازبینی کند.
در بخش دیگر، ١۶ اثر نقاشی از ونوشه به نمایش درآمده که از دستکاری تصاویر گل‌ھا خلق شده است. نکته‌ی قابل‌تو‌جه در این آثار، تکنیک مدادرنگی او در اجرای گل‌ھا و معاصر کردن لحن تصویر پیشین است.
هنرمند ھمچنین در حاشیه‌ی گل‌ها، آینه‌ھایی (تابلو گل) مربوط به دھه‌ی ۶٠ را گرداوری و ارائه کرده است که ھر کدام در مدت دو سال جستجو از شهرھای مختلف جمع‌آوری شده و سلیقه‌ی ممتاز ونوشه را در جستجو، جمع‌آوری و نگهداری اشیا و خاطرات گذشته می‌نمایاند.
یکی از این نقاشی‌ھا حاشیه‌ای از آینه‌ھای برش‌خورده به صورت عمودی دارد که ونوشه از آن فقط به عنوان حاشیه استفاده نکرده است: او ھنرمندانه تصویر گل را با ھمان ریتم ھندسی آینه ادامه داده است و بیننده ناخواسته با اغوا شدن در تصویر خود در کنار تقطیع افقی آینه—نقاشی، در بازسازی/بازیابی ھویت معاصر خود غرق می‌شود.
گل‌ھای این مجموعه، نمایشی زیبا از یادآوری و بازتولید خاطراتی از گذشته است که نمی‌دانیم چقدر از مرور آن در موقعیت کنونی خرسند می‌شویم. آثار ونوشه از سویی خاطراتی را که در حال ناپدید شدن ھستند بازیابی و بازسازی و بازنمایی می‌کند و از طرف دیگر ھویت تاریخی و معاصر ما را یادآور می‌شود.