عاشقانههای ایرانی تلاش ما پنج نقاش است برای بازروایت چند داستان
با مضمونی نه تماماً عاشقانه، از طریق زبان تصویر؛ برای خواندن میانِ
خطوط و پیرنگ و دوباره خواندن در عمق. تلاشی برای فراتر رفتن از
پیرنگ داستان و القای آنچه که با خواندنِ یک قصه، گاه در ذهن مخاطب
شکل می‌بندد. ما تلاش کرده‌ایم در روند ارتباطمان با قصه‌ها از وضعیتِ
مخاطب منفعل به خواننده‌ی مولف حرکت کنیم. همذات‌پنداری، تجربه‌ی
این همانیِ میان پیرنگ قصه و زندگی شخصی خود ما، کلید ورودمان به
دنیای قصه‌ها بود و هر یک، از نگاه خود قصه‌هایمان را کاویدیم و نقش
خود را درمیان خطوطی که کسی دیگر در همین حوالی و همین نزدیکی‌ها
نوشته بود، یافتیم.
عاشقانههای ایرانی یک رویکرد تصویرگرایانه نیست، نقل دوباره‌ی تجربه‌ی
زیسته‌ی دیگری‌است. بازتاب تصویریِ کنکاشی است در آنچه که به یاد
می‌ماند و تاثیر می‌گذارد در مواجهه با اثری هنری؛ که این خود در سنتِ
نگارگریِ ایران هم مرسوم بوده است و به صراحت در نگاره‌های پس از
مکتب تیموریِ هرات و به ویژه در آثار کمال‌الدین بهزاد ، قابل رویت است.
عاشقانههای ایرانی تلاشی است برای معاصر نگه داشتن این سنت دیرپای
همگامی نقاشی با ادبیات در هنر این سرزمینی ...
فربد مرشدزاده
نگارخانه مهروا
