گالری Ag با افتخار گشایش نمایشگاه انفرادی علی احدی، «گُه بله آکادمی» را به اطلاع می رساند: عنوان این نمایشگاه از ساختمان یک آکادمی باله در ونکوور کانادا می آید (Goh Ballet Academy)؛ نامی که در فرایند برگردانده شدنی حرف-به-حرف (transliteration) به زبان مادری هنرمند (فارسی) به آزاد شدن دال های هم صدا-هم معنی انجامیده و «گُه بله آکادمی» (Shit Yes Academy) را ممکن می سازد.

در این نمایشگاه کارهای اخیر احدی که شامل مجموعه ای از ابژههای رسانه-تلفیقی عکس بنیاد و متن محور؛ مجموعه ای از چیدمان های مجسمه ای؛ و لایت باکس می باشند، به نمایش در می آیند. تمامی کارهای این نمایشگاه در کنشی به ویژگی های خاص معمارانه، و البته جغرافیایی شهری مکان گالری تولید شده اند. 

در سراسر نمایشگاه، بیننده با مانعی نفوذ پذیر (ساخته شده از شبکه تور سیاه) مواجه است که با فاصله ای اندک به روی تصاویر عکس-بنیاد و متن-محور کشیده شده است. از همین رو بیننده این نمایشگاه به درگیر شدن با مجموعه ای از سیاهی هایی مسطح و با نقوش یکسان فراخوانده می شود؛ سطوحی که در پشت هر یک از آن ها تصویر و یا نوشته ای متفاوت با دیگری جای گرفته است؛ تصاویری که برای دیده شدن، مستلزم نگاه های سمج بیننده خود می باشند - نگاه هایی شاید همانند به نگاه های یک چشم چران که تنها با دیدن است که می تواند میل خود را اطفا کند.  

این تصاویر و نوشته های پوشیده شده شرایط بصری بیننده را در محدوده دوگانه ی دیرین «مدفوع آدمی و طلا» (و البته کنش تقابل بین این دو) تعریف می کنند. دوگانه ای که در هنر (و البته ورای آن) رئوس یک نظام ارزشی دو-قطبی را نشانه دار می کند.  این نمایشگاه تلاش می کند تا با ساخت یک استعاره معنایی به وضعیتی از معضل نشانه شناختی امروز اشاره کند، که از طریق آن رژیم های معاصر مولّد تصویر، شرایط رابطه سوژه های فردی و گروهی را با «امر ایدئولوژیک» تنظیم می کنند. متعاقبا، «گُه بله آکادمی»مساله خود را معطوف به روابط تصادفی (contingent) میان ابژه هنر و امکان پذیری «معنی» می کند؛ به این امید که بتواند «معنی» و «شیئیت» را در صحنه ای از درون دچار تناقض قرار دهد -  تناقضی که اینجا به میانجی نقوش همگن کننده تور انگیخته شده، و خود را به شکل تمایز میان «طلا» و «گُه»  نشان می دهد.

با اوج گیری جریانات عوام گرایانه دست راستی و همچنان با بازگشت مهیب «ملی گرایی» در سراسر جهان، بر ذمّه هنر معاصر است که به بررسی دقیق مکانیسم هایی بپردازد که شرایط «بینایی» آدم امروز را تعیین می کنند.  در کانون «گُه بله آکادمی» این سوال به چشم می خورد که چگونه هنر معاصر می تواند به راه هایی اشاره کند که از طریق آن ساز و برگ های بصری-سیاسی، «گُهِ» آن چه را که نشان داده می شود به «طلای» آن چه که دیده می شود بدل می‌کنند.