«باغ»

کارهای مصطفی دره باغی رفتن و برگشتنی دائمی در زمان است  
زمان هم به معنی کمیت فیزیکی مجردی که با ساعت اندازه گیری‌اش می‌کنیم و هم به معنی محیطی که زندگی آدم، مثل آب برای ماهی، در آن جریان و تداوم دارد و همه‌ی کار و بار و رفتار و کردار او، و طبعا آنچه می‌گوید و می‌سازد تابع آن است.
با همه بی‌مکانی کارهای دره باغی، با همه خلوص و خلاصه‌گی فضایی آثارش که عمدتا از جنس زمان است، این آثار پر از تپش و تحرک است، برغم خلاء و «پاکیزگی»‌ای که در نگاه اول به چشم می‌زند و در نظری سطحی شاید کمی خشک و سترون جلوه کند نوعی پویندگی و حتی هیجان در آن‌ها موج می‌زند، حتی تشویش و اضطرابی نهانی که بینده اگر گول ظاهر شسته رفته و تکنیک «تمیز» و جاافتاده آن‌ها را نخورد آن را آشکار خواهد دید.  این تب و تاب گاهی حتی شدید زیر لایه آرام و ظاهرا آسوده حاصل همان رفتن و برگشتن است. چرا که کار اصلی مصطفی، هدف و دغدغه دائمی او در عمل همین تکاپوست، همین حرکت پیگیری که فضای انتزاعی اثر برغم محدویت مکانی و خلاصه‌گی زمانی‌اش را پر از زندگی می‌کند .

 مهدی سحابی