از ازل با او یکی بودیم و فراموش کردیم که ما بودیم، آمدیم و من شدیم"
بنظر من رسالت انسان، رشد و درک مقصودش  از ورود به عالم هستی است. وظیفه‌ای که من تحت عنوان «جانمایه انسانی» در آثارم به آن پرداخته ام. هر روز در هجوم انبوه تصاویر، حرفهای پراکنده، گفتگوها و بگذارید بگویم  زیستن معمول با تمام پاره‌های ریز ودرشتش، این رسالت کمرنگ و کمرنگ‌تر شده و چنانکه انگار تاریخ مصرف داشته باشد به پایان خود نزدیک میشود. اینها موانعی اند که باید برای دیدن حقیقت وجودمان از سر راه برداشت؛ همچون داستان حماسی رستم و سهراب، آنجا که رستم، غرور قدرت و القابش مانع از آن شد که رسالتش را از  واقعیتش تمیز دهد و بهایش را با فرزند کشی  پرداخت.
بنظر من مهمترین رسالت انسان بازگشت به اصل خویش در صفر است. با هستی یکی شدن. نقطه ای که در ان ادمی با خالق خود یکی میشود.