نمایش آثار بیژن نعمتی شریف با عنوان مجسمه‌های بیژن نعمتی شریف
۲۱ آذر ۱۳۹۹ - ۲۱ دی ۱۳۹۹
تمام پرده‌های نقاشی بیژن نعمتی شریف تعبیری از زندگی است. روباهی، خروسی را می‌رباید. سنجاقی که همراه تصویر شعله‌های آتش به جایی الصاق‌شده، لوله اگزوز، دست‌وپای انسانی که از دکلی فلزی گذر کرده... . هیچ‌کدام از این پرده‌ها به دنبال جنجال‌آفرینی نمی‌روند، بلکه بینندگان را به تفکر دعوت می‌کنند. اشیا به انتزاعی‌ترین شکل ممکن نقاشی شده‌اند، تا جایی که با نمادها و نشانه‌هایی که در زندگی روزمره همه با آن سروکار داریم، به‌راحتی ترکیب می‌شوند. [۱]
سیر تحول اندیشه‌ی بیژن نعمتی شریف در عروسک‌ها، نقاشی‌ها و مجسمه‌هایش از او هنرمندی می‌سازد با بیان شخصی مستقل و میان گونه‌های برخوردش پارادایمی شکل می‌گیرد که از ارتباطی همگن برخوردار است.
در عرصه‌ی گسترش‌یافته‌ی مجسمه‌ی امروزی، وی کار ماده جدید و منحصربه‌فردی را به‌کار‌گرفت تا به سهولت و روانی تبدیل اندیشه بر اجرا تاکید ورزد و با این کار او خود را از تعریف مصنوعی مدرنیستی رها کرد. مجسمه‌های وی مرز رسانه را می شکند، با رنگ‌های تند پالت ترکیب می‌شود و با صحنه‌آرایی عروسک‌هایش پیوند برقرار می‌کند و با این کار آنها را در فضای بینامتنی از مجسمه و صحنه‌ای نمایشی در تعلیق می‌گذارد. وی با بهره‌گیری از ترکیب مدیا و نگره‌های امروزی، تفکر ناب‌گرا را به چالش می‌کشد و در آثارش به‌دنبال گسترش مدیا، مفهوم و مخاطب است.
نعمتی شریف از جمله هنرمندانی است که محدودیت رسانه، متریال و ترکیب‌بندی صرفاً عمودی را از آثارش زدوده است. وی با بهره‌گیری از رویکرد دیکانستراکشن با دیفرماسیون عناصر و تلفیق مجددشان فضایی غیر‌واقعی می‌سازد و با حذف شخصیت‌پردازی به توسعه‌ی گستره‌شان توفیق می‌یابد. نعمتی شریف با حذف پایه سعی دارد مجسمه‌هایش را از شی‌‌‌وارگی ایدئالیستی دور کند و وجوه اقتدار‌گرا و ستایش‌آمیز را از آنها برهاند. این آثار با بهره‌گیری از مؤلفه‌های پست مدرنیستی-طنز، تکثر و تمثیل وجهه‌ای معاصر می‌یابند. گزینش عناصر یعنی همنشینی انسان و حیوان و اشیا و چینش غیرمتعارف‌شان اتمسفری غریب می‌آفریند که بستر ذهنی او را از سایر معاصرینش متفاوت می‌کند. نعمتی شریف دنیای رویای کودکانه‌ی رنگین و بازیگوشانه‌ای را ترسیم می‌کند تا خاکستری اطراف‌مان را به فراموشی بسپاریم. [۲]
۱- هنر در تبعید نمی‌گنجد، درباره نقاشی‌های بیژن نعمتی شریف، مجله هنرهای تجسمی، انتشارات موزه‌ی هنرهای معاصر، ۱۳۷۶.
۲- بخشی از یادداشت کوروش گلناری
