در پرانتز
پروژه ای است سیال میان آزادی و جبر. حرکتی است در میان مرزهای از پیش تعیین شده که تعیین شان، راه بر خلق هنری نمی بندد. در پرانتز پروژه ای است بر مبنای تدارک، طرح ریزی و پیش بینی که خوب می داند نتیجه اش غیرقابل پیش بینی خواهد بود. محدوده ای است به گستردگی و تراکمِ زیستِ هنرمندِ معاصرِ ایرانی در وطنِ غیرقابلِ پیش بینی اش. این پروژه در پی استفاده ی بی رحمانه از تمام سرچشمه هایی است که زندگی روزمره برای خلق هنری پیش چشمان مان قرار می دهد. هنرمند این بار با جبری شکست ناپذیرتر از همیشه، مجبور به استفاده از زیست روزمره ی خویش، به عنوان موضوع شده است . حق و ترجیحی جز انتخاب آزادانه از آنچه وضعیت اجتماعی امروز را برساخته، ندارد.  اینچنین است که آگاهانه تر از همیشه میان جبر و اختیار در حرکت است. آنچه برمی گزیند سویه ای اجتماعی دارد و آنچه در پرانتز قرار می دهد به نحوی از انحا مورد التفات او است و لحظه و آن و موقعیتی می سازد که مخاطب را به آگاهی دوباره ای از زیست خود رهنمون شود. هر اثر به همراه یک استیتمنت ویژه و مجزا، ارائه شده تا آنچه مورد التفات هنرمند است مکرر شده و سویه های معنایی اش با مخاطب به اشتراک گذاشته شود. در پرانتز تلاشی دو سویه و متقابل است میان مخاطب و هنرمند که هر دو در اجتماعی یکسان نفس می کشند با این تفاوت که یکی از این دو، توان بازنمایی دیگرگونه ای از جهان خود را داراست. آنچه در نهایت حاصل می شود جامعه ی امروز ماست از منظر هنرمندی که در تلاش است تا معنای جهان خویش و دیگری را توامان دگرگون سازد.

آسیه مزینانی