«همه را به آینده نمی‌برند» مجموعه‌ای است شامل بیست و شش اثر نقاشی و هشت اثر حجم. نقاشی‌ها روی بوم اجرا شده و حجم‌ها از جنس قیر و گچ پخته با سازه‌های آهنی‌اند.
تعدادی از نقاشی‌ها تصاویری انتزاعی، ساده شده، با جزئیات کم نشان‌دهنده چشم‌اندازهای طبیعی، منظره‌هایی از طبیعت، البته نه طبیعتی تکامل یافته که طبیعتی انگار تازه شکل گرفته یا تازه خلق شده، را نمایش می‌دهند. هنرمند همین طبیعت نوپدید را انگار از پشت پرده‌ای یا شیشه‌ای رنگ شده، مخدوش، در مقابل چشمان بیننده قرار می‌دهد. به این جهان مینیمال که در این نقاشی‌ها خلق شده، چهره‌هایی اضافه می‌شوند در حال نگریستن، چه نگریستن به بیننده، چه به افق در جهان اثر، چه خیره به بیرون کادر.
کامل کننده مجموعه در کنار نقاشی‌ها، آثار حجمی قرار دارند. تندیس‌هایی با ساختار خشن و محکم، شبیه به پوشش بالاتنه‌ای خالی از جسم، انگار این اشیا آدمی را پوشانده بودند و اکنون آن کس دیگر در آن جای تعیین شده خودش نیست، جابجا شده و پوشش را رها کرده است.
این پوشش‌های به جا مانده در کنار چهره‌هایی که به افق می‌نگرند یا بیرون کادر را می‌بینند یا به بیننده خیره‌اند یا به گذشته یا به آینده، نشان از رخدادی نو با مناسباتی نو دارند. این رخداد تغییر است، تغییری ملموس، تغییری که سیلی از جامعه را با خود می‌برد و بسیاری را که جا می‌گذارد.