در این  چیدمان نقاشی،‌ منظره‌هایی را می‌بینیم که در آن‌ها استفاده از کنتراست رنگی و عناصر تصویری نسبتا محدود، لایه‌های بیانی گسترده‌ای را مقابل ذهن بیننده قرار می‌دهد.
نقاشی‌ها بنایی تخریب‌شده و بنایی با معماری متفاوت را کنار هم و در جغرافیای دشت‌مانند و کوهستانی نشان می‌دهند. اما آنچه بیش از این ترکیب معماری و جغرافیا توجه را جلب می‌کند، حضور فیگورهایی است با آناتومی انسانی، اما با رنگ و بافتی نامعمول برای گونه‌ی انسان. در کنار این همنشینی، عنصر دیگری در اغلب آثار دیده می‌شود، چیزی شبیه به شاخه یا رشته‌ای که از شکلی ناشناس رشد کرده و منتشر شده، و بر وجود ارتباطی فکرشده‌ بین آثار تاکید می‌کند. 
هنرمند چیدمان آثار در نمایش را به گونه‌ای تنظیم کرده که مسیر نگاه شخصیت‌هایش قابل ردیابی است. او به عمد آثار را چنان چیده که قاب‌های دایره (تصاویر) آن چیزی را نشان دهند که شخصیت‌هایش در قاب‌های مستطیل (نقشه) می‌بینند. این امر هم تاکید بر بیانی فراتر از آنچه صرفا دیده می‌شود می‌کند و هم به مخاطب این امکان را می‌دهد که در میزانسن نمایش نقشی ایفا کند، چه آن هنگام که در مقابل دید شخصیتی قرار بگیرد و خود به سوژه‌ای تبدیل شود، چه آن هنگام که از بیرون به تماشای این روابط متقابل بنشیند. 
در این مجموعه، به نمایشی وارد می‌شویم که شخصیت‌های آن خود انگار میهمانان ناخوانده‌ای هستند در صحنه‌ای آشنا، چه ما آنان را بیگانه بدانیم، چه همراه آنان بیگانه شویم.