مهدی حسینی هنرمندی است که هم طراحی میکند و هم نقاشی، طرح های حسینی ماهیتی تراژیک و بی زمان دارند،اما این تراژدی در مضمون طرح ها نیست،بلکه در موقعیت دراماتیکی است که فیگورهایش در ان قرار دارند.
تصویرهایش چنان با فضای سیالی که پیرامون انهارا احاطه کرده در می امیزند که گویی این فضای سیال اندیشه و ماده ان را به هم پیوسته و فرم هارا پدید اورده است.
فضای طراح های حسینی به شکل نوعی اگاهی پیش بینی کننده خبر از دردورنج انسان ها میدهد،می خواهد با طراحی خود به روحی خسته و رنج کشیده شکلی اندام وار ببخشد اما فیگور انسانی که پدید می اید،تصویری است که با کاهش های پی‌در‌‌پی به هویتی انتزاعی تبدیل شده است.
مضمون نقاشی های حسینی هم چشم اندازهای زندگی روزمره اشیایی است که انسان امروز ناگریز پیرامون خود میبیند.
